“We gáán gewoon!”

Het sterrenbeeld ram denkt niet eindeloos na — die dóét. Met vuur, overtuiging en het nodige lef.
In 2004 besloten mijn man en ik — beiden geboren rammen — dat het tijd was voor iets radicaal anders.

Geen oeverloze scenario’s, maar een helder innerlijke wens: nu of nooit. Dus verkochten we ons huis, wisselden van banen, lieten de auto achter en boekten boottickets voor de ferry van Rotterdam naar  Groot-Brittannië. Klaar voor een nieuw avontuur.

Niet voor een sabbatical of een tussenjaar, maar voor een echt nieuw leven. Een nieuw huis, een nieuwe baan en — jawel — een groeiende buik op komst.

𝗚𝗿𝗼𝗼𝘁 𝗕𝗿𝗶𝘁𝘁𝗮𝗻𝗻𝗶ë 𝗹𝗶𝗷𝗸𝘁 𝗱𝗶𝗰𝗵𝘁𝗯𝗶𝗷

Onze bestemming? Niet het bruisende Londen of het creatieve Manchester. Nee, wij streken neer in Hull, in het prachtige North Yorkshire, gelegen aan River Humber. Door sommigen spottend ‘Dull Hull’ genoemd. Een stad met toentertijd het hoogste aantal tienerzwangerschappen en schoolverlaters van het land. Maar ook: een stad met een gloednieuw Women & Children’s Hospital, waar in een jaar tijd twee dochters ter wereld kwamen.

De eerste weken in ons nieuwe land leerde me méér dan jaren aan studie of voorbereiding ooit hadden kunnen doen. Niet alleen over praktische zaken, zoals de munteenheid pond, links rijden of het mysterie van de gescheiden Engelse waterkranen. Maar vooral over aanpassen zonder jezelf te verliezen. Over hoe je bijna alles, voornamelijk jezelf, opnieuw uitvindt in een omgeving waar alles anders is - van eten tot etiquette. Groot Brittannië lijkt dichtbij, maar in gewoonten en gebruiken is het een wereld van verschil met Nederland.

Ik doe een greep:

-          Fietsen is er gevaarlijk en zelden gebruikelijk; de auto is koning.

-          Sunday lunch is een warme familietraditie van urenlang tafelen, geen broodje kaas.

-          In het werkleven is hiërarchie duidelijk voelbaar: “the boss is the boss”.

-          Communicatie is beleefd, omfloerst en indirect — niets van de Nederlandse directheid.

-          Het onderwijssysteem is deels privaat, duur, en kent minder gelijkheid van kansen.

-          Moederschap start zonder kraamzorg of beschuit met muisjes, maar met je eigen gebakken taart en zelf uitgevonden oplossingen.

-          Kamers in huizen hebben felle kleuren en vanuit de voordeur stap je vaak zo de zitkamer in, zonder hal.

-          Voetbal is in zowel Nederland als Groot-Brittannië heilig, maar de Britten hebben daarnaast ook een  grote liefde voor cricket en golf.

-          En overal zijn bloemen: op jurken, aan de muur, op servies — Britse charme pur sang.

𝗞𝗹𝗮𝘀𝘀𝗲𝗻𝗺𝗮𝗮𝘁𝘀𝗰𝗵𝗮𝗽𝗽𝗶𝗷

Wat mij in het bijzonder opviel — en vaak raakte — is hoe sterk de klassenmaatschappij in Groot Brittannië nog leeft. Van het accent waarmee je spreekt tot de school die je bezoekt: je sociale klasse beïnvloedt zichtbaar je kansen en hoe je behandeld wordt.

In Nederland kennen we natuurlijk ook verschillen, maar de directe toegang tot onderwijs, zorg en werk maakt onze samenleving veel gelijkwaardiger. Waar je in Nederland relatief makkelijk van sociaal milieu kunt veranderen, is dat in het VK een stuk minder vanzelfsprekend. Het bepaalt hoe je carrière maakt, hoe serieus je wordt genomen — en zelfs welk ziekenhuis je baby geboren wordt.

Mijn jaren in Groot-Brittannië vormden mij, als inwoner en moeder.  Het leerde mij dat culturele verschillen gaan over begrijpen en verbinden. Ze daagden me uit om flexibiliteit, empathie en aanpassingsvermogen in de praktijk te brengen. En om vooral niet te vergeten te lachen om alles wat vreemd lijkt — want voor een ander ben jij net zo goed 'de vreemde'.

Dus ja, we gingen gewoon. En we groeiden, als mensen, als ouders, als professionals.

Of ik nu met modder aan m’n laarzen door Hull liep of weer op de fiets door Nederland rijd: ik ben onderweg groter geworden. Niet omdat de wereld veranderde, maar omdat ík dat deed. En eerlijk gezegd… het emigreren is na Hull nog niet afgelopen. Sommige wensen zitten nu eenmaal dieper dan een verhuisdoos. We trekken na Groot Brittannië oostwaarts richting Azië.