Op mijn telefoon komt een video binnen.
Met uitzicht op winters landschap, guur, grauw en grijs, zit ik achter mijn bureau. Het is vroeg in de ochtend. Iets drijft mij om niet te wachten en meteen de video te bekijken.

Ziel en zaligheid
Een fris ogende vrouw, lang, donker haar, staand achter het spreekgestoelte in een parlement ergens op de wereld, verschijnt op mijn beeldscherm. Het is de Nieuw- Zeelandse, dan nog premier, Jacinda Kate Laurell Ardern.  Ze staat te vlammen en houdt een vurig pleidooi. De vonken vliegen er vanaf. Ik ben meteen alert. Deze vrouw, overtuigend politica, houdt een speech en geeft een economische uitleg over een voor Nieuw-Zeeland belangrijk onderwerp. Haar hele ziel en zaligheid gaat er in. Ze spreekt krachtig en duidelijk, lacht voortdurend, maakt een grapje, kijkt oprecht de wereld in en straalt warmte en toewijding uit. Passie en vuur van de bovenste plank.

‘They may forget what you said, but they will never forget how you made them feel.’

Ik onthoud deze vrouw. Niet zozeer om de economische  inhoud van haar verhaal, maar om het gevoel waarmee ze mij achterlaat nadat ik haar pleidooi heb aangehoord. Een gevoel van enthousiasme en authenticiteit. Daar krijg ik energie van. En ik heb meteen een prachtige inspiratie hoe ik zelf een menigte zou willen toespreken. Zo dus.